Η Espresso στα Μάρμαρα

Πιστεύουμε πως είναι απλά η αρχή. Σύντομα θα μας ανακαλύψουν και άλλοι.

Δείτε τι γράφει το ρεπορτάζ της σελίδας.

Η περιπλάνηση ξεκινάει το Σάββατο το πρωί από τη Σπερχειάδα. Με έναν καφέ στο χέρι ξεκινάμε για Μάρμαρα και Ανατολή. Οσο ανεβαίνουμε υπάρχει φοβερή εναλλαγή στο τοπίο με πλατάνια και έλατα. Σε μια στροφή του δρόμου εμφανίζεται μεγαλόπρεπος ένας αετός, ο οποίος όμως δεν μας κάνει τη χάρη να τον φωτογραφήσουμε. Είναι η πρώτη δυνατή εικόνα που μας προδιαθέτει για το τι θα συναντήσουμε παραπάνω, όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι μικρότερη. Πρώτος σταθμός, τα Μάρμαρα, ένα όμορφο, ζωντανό χωριό που είναι αμφιθεατρικά χτισμένο. Είναι δέκα το πρωί και το καφενείο είναι γεμάτο με κόσμο που μας υποδέχεται και μας κερνάει τσίπουρο. Στην ψηστααριά σιγοψήνεται το αρνί τυλιγμένο στη λαδόκολλα για να μην καεί και δίπλα το κοκορέτσι. Οι Ρουμελιώτες είναι μάστορες σ’ αυτά, γι’ αυτό και ονομάζονται και «κοκορετσάδες».

Πριν μας παρασύρει η παρέα και το τσίπουρο, μπαίνουμε στο σχολείο, όπου στεγάζεται το λαογραφικό μουσείο του χωριού. Μέσα σε μια τάξη που κάποτε έσφυζε από ζωή είναι στημένο το μουσείο, που περιέχει τα πάντα. Ο ήχος του γραμμόφωνου μας παρασύρει και μας μεταφέρει πενήντα χρόνια πίσω, τότε που η ζωή ήταν σίγουρα πιο δύσκολη, αλλά με λιγότερη ένταση και άγχος. Αξίνες, δρεπάνια, αργαλειοί, ένα ολόκληρο ξυλουργείο στημένο με όλα τα εργαλεία του, έτοιμο να λειτουργήσει, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς συνθέτουν το μικρό αυτό μουσείο που αξίζει να επισκεφθείτε. Αν ο χώρος ήταν λίγο μεγαλύτερος, θα μπορούσαν να αναδειχθούν περισσότερο τα εκθέματα. Μια προσπάθεια πάντως που αξίζει συγχαρητήρια, γιατί μας μεταφέρει στο κλίμα της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Ο χρόνος όμως μας κυνηγάει για να τα προλάβουμε όλα. Αφήνουμε λοιπόν τα Μάρμαρα και συνεχίζουμε για την Ανατολή, που βρίσκεται στα 1.350 μέτρα. Μια πραγματική αετοφωλιά, γενέτειρα του ορειβάτη Κώστα Τσιβελέκα, ο οποίος έχει ανέβει στις υψηλότερες κορυφές όλου του κόσμου. Οταν στην παιδική σου ηλικία μένεις στην Ανατολή και ξαγναντεύεις τα Βαρδούσια, πώς να μη σου γεννηθεί η επιθυμία να κατακτήσεις τις υψηλότερες κορυφές του κόσμου;

Και η περιπέτεια συνεχίζεται για τις λίμνες της Ανατολής. Η διαδρομή είναι ειδική και μόνο για 4x4. Το τοπίο πάντως μας αποζημιώνει για το τράνταγμα που φάγαμε στη διαδρομή. Η επιστροφή είναι καλύτερη και η κουβέντα φυσικά περιστρέφεται στα φράγματα που πρέπει να γίνουν για να συγκρατηθεί το νερό.


Δείτε το ρεπορτάζ στη σελίδα εδώ