Κρατώντας μια φωτογραφία, σε κινητό ποια, δείχνω σε ένα από τους "ακρίτες" μας, τους φίλους που έχουν φύγει. Που έχουν φύγει για μια άλλη χώρα που τους δίνει δυνατότητα να ονειρεύονται ακόμα. Έτσι μου λένε εκεί στα ξένα μέσω Facebook. Να ο συμφοιτητής μου είναι στη Αυστραλία, ο άλλος στη Γερμανία. Και εσύ; Μου λέει ο παππούς. Ακρίτας παππού, ακρίτας στο κέντρο της Ελλάδας, κοντά σου ακόμα. Απόστασα παιδί μου. Να κάτσω.Το κρύο πολύ στο χωριό. Μάρτης και ακόμα χιόνια στα Μάρμαρα. Βάλε ένα ξύλο στη φωτιά αν μπορείς. Τι να σε φιλέψω; Τίποτα παππού. Να είσαι καλά. Το λέει η ψυχή του όμως. Και όλων όσων περάσαν το δύσκολο αυτό χειμώνα με ένα μέτρο στο χωριό. Βλέπετε στο χωριό δεν υπάρχουν δεδομένα. Ένας αποκλεισμός μπορεί να σε αφήσει χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα. Πράγματα αυτονόητα στη πόλη. Είναι αυτονόητα; Οι δυσκολίες της ζωής δεν τους πτόησαν. Μένουν εκεί. Η καμινάδα που καπνίζει θα σε οδηγήσει στο πρώτο "ανοικτό σπίτι". Παλεύουν με τα βουνά χιόνι ακόμα. Περιμένουν όμως,. Περιμένουν και επιμένουν να δίνουν ζωή στο χωριό. Περιμένουν όλους εμάς εκεί κοντά στο Πάσχα. Να γεμίσει η πλατεία με φωνές.
Φεύγουμε παιδί μου. Μου είπε. Και μένετε πίσω εσείς οι νέοι. Κοίταξα πάλι την φωτογραφία μου. Θυμήθηκα το χωριό όλα αυτά τα χρόνια. Πόσοι ωραίοι άνθρωποι, άνθρωποι σύμβολα για το χωριό στα μάτια ενός παιδιού έχουν φύγει από κοντά μας ή είναι εκεί και απλά δεν τους βλέπουμε. Άνθρωποι που σε έκαναν να αγαπήσεις το χωριό περισσότερο. Να γνωρίσεις μέσα από τις περιγραφές τους τον παππού που δεν γνώρισες. Να αγαπήσεις την φύση, τη παράδοση, τα δημοτικά τραγούδια. Να δεις τη ζωή διαφορετικά από ότι στην πλασάρει η τηλεόραση. Και σαν να κληρονόμησες ένα χρέος. Όχι το χρέος που λένε οι ειδήσεις. Το ωραίο χρέος αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι να συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα από εμάς. Είναι πολλοί παππού, του είπα. Επικοινωνούμε μέσα ένα μαραφέτι λίγο χρήσιμο. Και πολλά παιδιά αγαπούν το χωριό. Και αφιερώνουν χρόνο για να πουν, για να γράψουν κάτι. Έκλεισα το κινητό μου. Να έχετε δύναμη παιδί μου. Περάσαμε δύσκολα χρόνια. Να έχετε πάνω από όλα υγεία και αγάπη.Σουρουπώνει. Η αυλόπορτα δεν ξεσέρνεται ακόμα καλά από το χιόνι. Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου ήδη έχει παγώσει. Τα λόγια του παππού με κάνουν παρέα μέχρι τη Σπερχειάδα. Την δύναμη την έχετε μέσα σας μου είπε ο παππούς. Δυστυχώς η ιστορία επαναλάμβανεται γιατί μάλλον δεν τη διδαχθήκαμε. Όμως είναι σίγουρο πως "πίσω" θα μείνουν άνθρωποι. Άνθρωποι που θα συνεχίσουν έχοντας δύναμη να δίνουν ζωή στο αγαπημένο μας ΧΩΡΙΟ.
Μαρμαριώτης Σελιανίτης
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού `χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
